Mijn Sam obsessie

Wat is heb met Sam

Toen ik begon met rebornen, maakte ik… reborns. Niks bijzonders. Ze waren lief, netjes, maar het was steeds nét niet. Ik zag andere kunstenaars en dacht: wat doen zij anders dan ik? Ik voelde dat er iets ontbrak, maar ik kon mijn vinger er nog niet op leggen. Ondertussen verkocht ik mijn poppen eigenlijk best snel, dus ergens ging het ook gewoon goed.

Op een dag vroeg een mevrouw of ik een reborn van haar opnieuw wilde rooten. Dat heb ik toen voor het eerst gedaan. En eigenlijk ontdekte ik meteen: het veranderen van het werk van iemand anders… dat voelt niet goed. Dat wilde ik niet meer doen. Die dame was overigens heel blij met de herrooting, maar ik nam me voor: dit ga ik niet vaker doen.

Zes weken later stuurde ze me opnieuw een bericht. Of ik nog één keer voor haar wilde rooten. Ze was zó’n lieve vrouw, dat ik dacht: oké, voor jou maak ik een uitzondering. Terwijl ik weer met haar popjes bezig was, hadden we veel contact. Gewoon fijne, gezellige gesprekken. Ik vertelde haar dat Sam — die volgens mij toen net uit was — echt mijn lievelingskitje was. En dat Sylvia Esquerra mijn grote voorbeeld was. Dat ik hoopte ooit zulke hoogwaardige reborns te kunnen maken.

Ik stelde haar ook een vraag die me al langer bezighield: waarom koop je dure poppen, als je het haar eigenlijk niet mooi vindt? En toen deed ik haar een voorstel. Voor €500 — dat was toen — zou ik een reborn voor haar maken die ze écht mooi vond, zowel qua schildering als qua rooting. Ik vroeg haar me foto’s te sturen van wat ze mooi vond. Maar liever geen foto’s van een reborn — liever van een echte baby.

En dat was het mooie: ze stuurde me geen digitale foto’s, maar echte foto’s per post. Foto’s van haar kleinkind. Dat vond ik zó bijzonder, dat ik besloot haar kleinkind na te maken. Vrijblijvend ook. Ik had duidelijk gezegd: vind je het niks, dan hoef je het niet te kopen — dan verkoop ik het wel aan iemand anders. Het was tenslotte mijn allereerste opdracht.

De eerste opdracht die ik maakte in 2020

Tijdens dit hele proces bleven we veel contact houden. En toen vertelde ze me ineens dat ze drie prototypes van Sylvia Esquerra thuis had liggen. Toen schrok ik echt. Plotseling lag de lat ongelooflijk hoog. Ik wilde deze vrouw zó graag tevreden stellen, maar dacht alleen maar: oh mijn god… zij heeft zulke hoogwaardige reborns — ik mág niet falen.

Alsof dat nog niet genoeg was, was ze zó lief om die Sylvia-poppen naar mij op te sturen. Zodat ik kon zien hoe een écht hoogwaardige reborn eruitzag. Ik had er namelijk nog nooit eentje in het echt gezien — alleen mijn eigen werk. Die reborns kwamen hier logeren, en het voelde echt alsof ze me de Mona Lisa had toevertrouwd.

Het grappige is: inmiddels heb ik Sylvia Esquerra zelf mogen ontmoeten. Ik heb haar zelfs geknuffeld. En ze is gewoon een superleuke, down-to-earth vrouw. Echt geweldig.

Maar goed — terug naar Sam. Nadat deze dame ontzettend tevreden was met haar opdrachtbaby, kreeg ik ineens een verrassingspakketje. Er kwam een Sam-kit per post. Met een lief briefje erbij: dat ik die voor mezelf moest maken.

Dat werd Sam 1.

En toen zag ik alle fouten.

Bij Sam 2 zag ik er nog steeds heel veel.

En zo ging het door.

De lat kwam steeds hoger te liggen. En mijn doel werd steeds duidelijker: ooit wil ik dat je bijna geen verschil meer ziet tussen een echte baby en een reborn. Pas dan ben ik uitgeleerd. Tot die tijd blijf ik mezelf uitdagen. Dan maak ik weer eens een Sam voor mezelf. Of er komt iemand langs die zegt: “Oh… wat een mooie baby. Ik ben verliefd.” Dan denk ik: oké, doe maar — dan maak ik mezelf wel weer een nieuwe.

Maar dat houdt natuurlijk ook een keer op.

Dus… ik hoop dat deze kwalificeert. Want het wordt toch echt wel een keer tijd dat ik mijn kadootje van de vrouw waar ik bijna alles aan te danken heb, krijg. Want zonder de logeerpartij, was ik misschien helemaal niet zover gekomen.

Ik werk ondertussen aan Sam numner 15🙈